Ik zeg het niet graag. Wel vaak, maar daar ben je dan ook beroepspessimist voor. Oranje gaat verliezen. Sterker nog: ze worden eerst rauw opgevreten, daarna uitgekotst, waarna ze met mayonaise weer worden opgeserveerd. Met de goedkoopste wijn en Braden en Bakken van het huismerk van een niet nader genoemde supermarkt.
Ja, natuurlijk. Wíj hebben van Persie. Wíj hebben Arjen Robben. Wíj hebben de in bloedvorm verkerende Maarten Stekelenburg. Wij hebben alles wat zíj hebben, maar dan op zowat elke positie twee keer beter. En dan hebben we nog iets wat zij niet hebben. De verkeerde mentaliteit. Elk WK of EK is het daarop stukgelopen. 2008? Kleine uitzondering. Ik ben ervan overtuigd dat als er niks was gebeurd met de dochter van Boulahrouz, we de finale hadden kunnen halen.
2006, daar begint het. Na de relatief makkelijke groepsfase waarin we winnen van Ivoorkust, Servië & Montenegro en gelijkspelen tegen Argentinië, spelen we de achtste finale tegen Portugal. De Portugezen weten ons dusdanig uit het spel te halen, mede door ranzige overtredingen die niet op een WK thuis horen, dat de hele wedstrijd uit de hand loopt. Ondanks dat we kans na kans kregen en ook een overgrote meerderheid van het balbezit achter onze naam stond, verliezen we met 1-0. Misschien verloren we wel meer: onze onschuld. Deze wedstrijd staat nog steeds bekend als de wedstrijd met 20 kaarten, het hoogste aantal kaarten ooit gegeven in één wedstrijd op het WK.
De scheidsrechter, Valentin Ivanov, is er wereldberoemd door geworden. De Ivanov-meter is zelfs uitgevonden: het aantal gele en rode kaarten bij elkaar in één wedstrijd, waarop zelfs gewed kan worden.
Op het EK in 2004 waren de Portugezen ons ook de baas. Mede door het thuisvoordeel, de enigszins onbetrouwbarde scheidsrechter en gewoon een barslecht Nederland, verliezen we in de halve finale met 2-1.
In 2002 … oh, wacht. Nog bedankt hè, Louis. 2000 dan maar. Híer moest het gebeuren. Nederland mocht samen met België het EK organiseren en iedereen had de verwachting dat ‘onze jongens’ voor ‘ons publiek’ wel even ‘onze beker’ zouden winnen. We hadden overal rekening meegehouden. Er waren geen onderlinge ruzies, we hadden een geweldig thuisvoordeel en de spelers hadden er zin in onder leiding van nieuweling Frank Rijkaard. Alles zou goed komen, zolang we maar niet te maken zouden krijgen met strafschoppen. Nederland huilde toen Frank de Boer nog in de eerste helft een strafschop miste. Nederland jankte onoverkomelijk toen Patrick Kluivert na ongeveer een uur spelen nog een strafschop miste. Maar het kón nog! We moesten ervoor strijden. Iets wat we twee jaar eerder óók hadden moeten doen, toen we tegen Brazilië in de halve finale van het WK speelden. We vlogen eruit na strafschoppen, zowel in 1998 als 2000.
Wat hierbij opvalt? We denken altijd een goed excuus te hebben, terwijl er in feite iets met ons mis is. Met onze mentaliteit. Nederlanders staan over het algemeen niet bekend als vechters, iets wat ook wel blijkt uit al deze resultaten. Als we één tegenslag moeten verwerken en daarop gauw een tweede volgt, bestaat de mogelijkheid dat we uit ons spel raken en als dat niet gebeurt, dan bezwijken we wel onder de druk. Dan krijgen we de kansen wel, maar dan maken we ze niet af, zoals de twee strafschoppen tijdens de reguliere tijd in de halve finale tegen Italië, in 2000.
Dit gaat ons misschien ook morgen gebeuren. De Brazilianen weten dit natuurlijk ook, dus die gaan ons treiteren tot ze erbij neer vallen. Letterlijk. Schwalbe hier, schwalbe daar, Nigel de Jong rood, winst in de pocket.
Óf ze gaan aanvallend spelen. Als ze dit gaan proberen, kan het nog een leuke middag worden. Dat kunnen ze ab-so-luut niet. Terwijl wij de kwaliteiten wel hebben. Als wij met Robben spelen en hun linksback probeert een sprintje te trekken naar ons doel, dan moeten van der Wiel en van Bommel samenwerken om die gozert van de bal te werken waarna Sneijder een splijtende pass kan geven op de inmiddels al naar het strafschop gebied vertrokken Robben. 1-0, boem.
Ja, of het gebeurt heel anders. Dat kan natuurlijk ook. Die spelers doen nooit wat we verwachten. Ja kan speculeren wat je wil, wij kunnen het niet voor ze uitstippelen. Dat doen ze zelf wel, tijdens de wedstrijd.
Update Wedstrijddag, 15:30: Laat maar, doe uit dat licht. De wedstrijd hoeft niet eens te beginnen. Mathijsen geblesseerd geraakt, doet waarschijnlijk niet mee, Ooijer is zijn vervanger.