Dubbele tijdsmeldingen hoera! Uiterst toeval, trouwens. Even dat je ‘t weet.

Tijd voor vrij weinig. Waarom? Nou, niet dat ik niks te doen heb. Ik heb er gewoon geen zin in, dus doe ik het niet. Ik maak tijd vrij voor… niks. Juist, zoiets. Maar goed.

Waarom dit blogje? Omdat ik al bijna een week niks heb gedaan. Daarom. Kan natuurlijk niet. Schande. Schavuit die ik ben. Foei. Daarom dit dus.

Beginnende met gisteren. Whehe, geweldig. Ik lig nog steeds in een stuip. Foetushouding eerder.  Even terugspoelen. Basketbal. Ik wilde een schot blokkeren. M’n geest wilde dat, ten minste. M’n lichaam alleen niet zo. Behalve dan een bepaalde heroïsche ringvinger op m’n rechterhand. Conclusie: Nooit een schot blokkeren met één vinger. Wat zal volgen is op korte termijn vrij weinig, maar na een paar uur (en vooral als je gewoon door bent gegaan na die puike actie :’D!)  voel je de pijn langzaam komen. Oh, sorry. Zei ik langzaam? Ik bedoel zo snel als het licht. Plotseling. Ik wilde een glas oppakken. In mijn gedachte verscheen er een stripboek-wolke bij m’n vinger met de tekst “…wat de NEUK ben je aan het doen” erop, met een hamer ernaast. Gericht op m’n hoofd. Vinger zwaar gekneusd. Yeuy! Leuk, dat basketballen. Volgende week weer? /facepalm

Nou goed. Gaandeweg dit blogje had ik eerlijk gezegd de hoop dat ik wat meer zou hebben om over te schrijven. Ik vrees dat dit niet zo is. Misschien kan het zijn doordat de afgelopen paar weken een soort achtbaan van emoties is geweest, wie zal het zeggen. Deze periode ben ik gaan proberen te samenvatten met behulp van muziek … wat niet zo zeer is gelukt <_<;; Laat ik er ook maar over ophouden, ver zal dit stukje mij niet brengen. Maar goed. Wat denk je dat mij gebeurt vandaag? Een vriend belt me op, iemand die mijn stem nog nóóit had gehoord. Nou, fijn dan. Is goed. Na een heel willekeurig gesprek van 30 seconden waarin mij wordt verteld dat er een vriend naast hem zit die toevallig homo is en mij leuk schijnt te vinden (seriously, wut?) en ik toch wel de neiging krijg om te zeggen dat dat gevoel insgelijks is (wat niet is kan nog komen, eh), vertelt die vriend van mij (snap je het verhaal nog? En nee deze stukjes tussen de haakjes maken het er niet makkelijker op)  dat hij had verwacht dat ik een lagere stem zou hebben. Waarom? Omdat ik cynisch ben. …wat <_<;;

De battle tussen de huisdichters (plotseling had ik er twee, luxe hoor!) is blijkbaar even gestaakt aangezien de eerste Huisdichter zijn volgende gedicht nog niet heeft ingeleverd. Hoewel, ik moet eerlijk zeggen dat het laatste gedicht van Overlord Semp (Bovenstaand gedichtje leuk voor kids op sinterklaas, en nou snel verdwijnen, want ik breek je als een vaas..) eigenlijk ook te kort was om een echte bijdrage genoemd te worden, maar je moet toch wat in deze tijden van financiële onzekerheid.

Enniewee. In de hoop dat ik morgen toch echt wat meer te vertellen heb sluit ik dit blogje hierbij af. De inspiratie is ver te zoeken de laatste tijd. Waar dat aan ligt? Een combinatie van te weinig en te veel aan m’n hoofd hebben. Ik heb nooit geweten dat dat kon, maar blijkbaar wel dus.. Dat is me de afgelopen weken wel duidelijk geworden. Maar goed. Tot morgen dan maar.