Na twee nachten geweldig geslapen te hebben (rinkelt je sarcasme-bel al?) en nu hard op weg zijnde om Drie Op Een Rij te winnen, maak ik er maar helemaal een zooitje van. Ik blijf maar denken aan de eerdere genante blogs, maar geloof me. Deze wordt erger. Het is niet fijn om drie nachten op rij maar twee uur te slapen dus daar moet een eind aan komen <_<;;
Dit is dus het derde deel.. Nou maar hopen dat het een trilogie blijft en niet verder uitgewerkt hoeft te worden. Het zal vast wel een kwartet of zelfs nog meer worden, maar da’s een latere zorg.
Ik heb sinds de befaamde blogs meerdere mensen gesproken. Nederlanders, Engelsen, Amerikanen. Voor advies. Allemaal mannen, daar kan ik wat makkelijker mijn leed mee delen. Ze zeggen allemaal hetzelfde. Er eerlijk voor uit komen. Het vertellen. Ik zeg ook steeds hetzelfde. No fucking way.
Dan begrijpen ze het allemaal ten minste. Ik kan moeilijk tegen een Amerikaan “hey joh, bedankt voor je advies, maar toch liever niet” zeggen.
Flauw. Sorry.
Maar goed. Er eerlijk voor uit komen dus. Gewoon desbetreffend persoon eens meenemen op een soort van wandeling en alles vertellen. Fijn. Ik zie het al helemaal voor me.
“Hey Vincent, kun je even mee lopen?”
“Ja hoor”
“Ik vind je leuk”
“Doeg”
Goed, zo zal het niet helemaal gaan, maar goed. Ik ben dan ook een geboren en getogen pessimist. Hoort bij Amsterdam. Vooral aangezien ik al twee fucking jaar niet weet wat ik met de situatie aanmoet. Meerdere mensen weten het nu. Wel fijn hoor, hoe meer mensen ik heb om mee te praten hoe beter. Maar uiteindelijk gaat het om die ene persoon. Ik heb liever niet dat die het ooit te weten komt.
Waarom niet?
Uh. Weet ik veel. Bang voor afwijzing zullen jullie wel denken. Misschien is dat ook wel zo. Ik leef liever met de gedachte dat het ooit nog wat kan worden en dat ik jaloers ben op iedere man die ook maar bij haar in de buurt komt dan met de gedachte dat het nooit wat kan worden omdat ik weer te vroeg m’n muil heb open getrokken.
Die glimlach maakt me vrolijk. Die ogen maken me aan het lachen. Ondanks dat ik negen van de tien keer haar ogen ontwijk weet ik dat ze prachtige ogen heeft. Gewoon een allround prachtig gezicht. Op een schaal van 1 tot 10 schat ik de schattigheid zo rond de… mwoah, wat zal het zijn, 14? Of nee, doe maar 16. En ja, dat is misschien een indirecte hint. Maar goed. Doet er niet toe.
Soms denk ik weleens dat ze perfect is. Dan denk ik nog wat verder na en dan denk ik het niet alleen meer, dan weet ik het ook. Dan kijk ik naar haar voor een nanoseconde (het moet niet opvallen natuurlijk) en dan ben ik weer net zo verkocht als twee jaar geleden. Ik zal even het oorspronkelijke stappenpplan met je doornemen.
1: Het Begin. “Hm, da’s een lief meisje. Lief en nog mooi ook.”
2: De Ontkenning: “Neuh, ik voel geen liefdre. Onmogelijk.”
3: Het onder ogen zien: “…godverdomme, dus toch.”
4: De problemen. Welkom bij de dag van vandaag. Wat moet ik nu? Ik kan weinig. Ik kan moeilijk naar haar toe lopen en zeggen van “Ja, ik vind je al ruim twee jaar leuk, wil je met me dansen uit? Dat zie ik mezelf niet doen, om de eerder genoemde reden. Kortom, ik kan niks. Ja, wachten totdat er een belletje rinkelt in haar hersenen wanneer ze dit ooit leest. “Ja dodo, dit gaat over jou. Over mezelf. Doe es reageren dan.”
Dodo’s zijn al lang en breed uitgestorven, vat het dan ook niet te letterlijk op. Punt is dat ik in een doos zit van drie bij drie meter waar ik onmogelijk uit kan. Ik zal hier misschien veel reacties op krijgen. De een die zegt dat ik ballen heb, de ander die zegt dat ik een gestoorde gek ben omdat ik om drie uur mijn hart lucht op een weblog. Maar goed, als ik hierdoor kan slapen, hit me up <_<;;
Goed. De titel. Komt er gewoon op neer dat zolang ze het niet weet, het niet fout kan gaan. Geen afwijzing, geen goedkeuring. Gewoon recht door zee. Net niks dus.
Nouja, alles aan haar is gewoon geweldig. Daar kan ik niet omheen. En daar wil ik eigenlijk ook naartoe hiermee. Perfectie is dus niet onmogelijk.
En onthoud: onwetendheid is gelukzaligheid. Als het om zoiets gaat ten minste.